Van Zaalen - Interprofessioneel communiceren in zorg en welzijn

1 • Aspecten van interprofessionele communicatie

ĉ Zorgprofessionals stellen zich wel voor met hun naam, maar melden daarbij niet altijd welke rol ze hebben. ĉ Slechts 20 procent van de cliënten geeft aan zijn verhaal te kunnen afmaken; gemiddeld duurt het 12 seconden voordat de cliënt onderbroken wordt. ĉ In het medisch consult komen gemiddeld 54 procent van de klachten en 45 procent van de zorgen niet ter sprake (Silverman, Kurtz & Draper, 2014). ĉ Effectieve communicatie bepaalt voor een groot deel de kwaliteit van de ge zondheidszorg. ĉ Geneeskundestudenten krijgen weinig tot geen onderwijs over cultuurver schillen en communicatie via tolken, en worden dus niet goed voorbereid op communicatie met anderstalige cliënten (Ikram, Essink-Bot & Suurmond, 2015; Van Wieringen, Harmsen & Bruijnzeels, 2002). De studenten geven aan behoefte te hebben aan meer uitleg over omgang en communicatie met of via professionele tolken. ĉ Aangezien informele tolken meestal niet accuraat en volledig vertalen en hun gebrek aan professionaliteit kan zorgen voor medische miscommunica tie, wordt vanuit de literatuur afgeraden om hun diensten te gebruiken (Sa limans, 2018). Het komt steeds vaker voor dat bij de zorgverlening aan en de behandeling en ondersteuning van een cliënt meerdere professionals vanuit verschillende do meinen betrokken zijn. Een goede samenwerking tussen deze professionals is daarbij van groot belang, maar roept ook nieuwe vragen en problemen op. Een duidelijke taak- en verantwoordelijkheidsverdeling zijn essentieel. Ook is het noodzakelijk dat de zorgverleners met elkaar communiceren en hun werkzaam heden en informatie onderling afstemmen. Dit zijn belangrijke randvoorwaar den voor het bieden van verantwoorde zorg (KNMG et al., 2010). De samenwerking tussen zorgprofessionals is in veel gemeenten georganiseerd op lokaal niveau of in het proces van organisatie, zoals blijkt uit het voorbeeld hierna. Lokale zorg op één lijn ZorgenZ meldt: ‘De deelnemers aan de stichting Alphen op één lijn willen de onder linge samenwerking zo organiseren dat op lokaal niveau een “organisatie” ontstaat die de positie van de eerste lijn versterkt door op te treden als gesprekspartner voor de gemeente, zorgverzekeraars en andere stakeholders. Daarnaast heeft Alphen op één lijn als taak om facilitaire zaken te regelen en zorgprofessionals te ontzorgen’ (Van Katwijk & Beereboom, 2016).

16