Praktijkboek Broddelen - Yvonne van Zaalen

1.4 | Belangrijkste kenmerken van broddelen

1.4

Belangrijkste kenmerken van broddelen Op ’t Hof en Uys (1974) en Langov en Mor vek (1970) zijn het erover eens dat het identificeren van broddelen altijd een uitdaging is geweest, omdat de meeste PWC de kenmerken ervan niet als pathologisch beschouwen, noch professio nele hulp vragen. Wolk (1986) beschreef frequente onenigheid onder professio nals over de symptomen van broddelen, wat de diagnose van broddelen verder bemoeilijkte. St. Louis (1992) benadrukte het belang van specifiek zijn bij het identificeren van de symptomen van broddelen, om het te diagnosticeren en te onderscheiden van andere aandoeningen. Volgens de evidence-based practice en de practice-based evidence hebben PWC een articulatiesnelheid die als te hoog en/of te onregelmatig wordt ervaren, in combinatie met een of meer van de drie belangrijkste kenmerken (St. Louis et al., 2007): 1 verminderde spraakverstaanbaarheid door telescopie of coalescentie; 2 hoge frequentie van normale niet-vloeiendheden; 3 fouten bij het pauzeren. Deze drie uitingen van broddelen worden beschreven door: Daly, 1986; Daly & Burnett, 1996; Damsté, 1984; Gutzmann, 1893; Mensink-Ypma, 1990; Myers & Bradley, 1992; Scott, 2020; St. Louis, 1992; St. Louis et al., 1996, 2007; Van Zaalen, 2009, 2022; Van Zaalen et al., 2009a, 2009b, 2011a, 2011b; Voelker, 1935; Weiss, 1964; Winkelman, 1990. Een van de interessantste kenmerken van broddelen is dat, over het algemeen, de symptomen ervan verschijnen in situaties waarin de spreker een spreeksnelheid gebruikt die als snel wordt waargenomen en/of een structuur met een hoge taalkundige complexiteit gebruikt, vooral wanneer PWC niet genoeg gericht zijn op hun spraak. Wanneer PWC zich richten op hun spraakuitvoer, zijn er een tijdje geen symptomen hoorbaar of zichtbaar. Een ver klaring hiervoor zal worden gegeven in paragraaf 1.5.3. Na het bespreken van de hoge en/of onregelmatige articulatiesnelheid, zullen de voorgaande drie hoofdkenmerken nader worden uitgelegd. Een hoge en/of onregelmatige articulatiesnelheid Wanneer we het hebben over een articulatiesnelheid die te snel of onregelmatig is, is de belangrijkste kwestie niet het aantal lettergrepen per seconde, maar of sprekers hun snelheid aanpassen aan de tijd die nodig is voor taalformulering. Normaal gesproken spreken vloeiende sprekers langzamer in complexere taal contexten en uitdagende situaties. Sprekers hebben de neiging om iets sneller te spreken binnen gemakkelijkere taalcontexten en wanneer ze emotioneel gehecht zijn aan het onderwerp. Spraak van PWC wordt beschouwd als snel en/of onre gelmatig, hoewel Bakker et al. (2000) postuleerden dat als het aantal lettergre pen dat daadwerkelijk werd geproduceerd, zoals bepaald met behulp van specto grammen, als basis voor berekening werd gebruikt, de snelheid van PWC binnen

1 Historie, definitie

en verklaringsmodellen

1.4.1

27