Schrijven voor de wetenschap 2e druk - Daniel Janssen, Lucas van der Deijl, Henri Raven

1 Schrijven voor de wetenschap 1.1 Inleiding Wetenschappers zijn schrijvers. Dat is misschien niet het eerste waar je aan denkt als je een wetenschappelijke opleiding gaat doen, maar het werk van wetenschappers mondt vroeger of later altijd uit in teksten. In boeken, in artikelen, in papers, in stukjes in de krant. Wie zich wil handhaven in de wetenschap, zal dus moeten leren schrijven. Maar ook voor studenten die geen wetenschappelijke loopbaan voor ogen hebben, is het belangrijk dat hun schrijfvaardigheid op peil is. Gedurende je opleiding zul je immers regelmatig geëxamineerd worden en meestal betekent dit dat je stukken moet schrijven. Dat kunnen kleine stukken zijn, zoals antwoorden op essayvragen. Maar dat kunnen ook zeker grotere stukken zijn: papers, essays, werkstukken, theses of scrip ties. De beoordeling van dergelijke teksten is niet alleen afhankelijk van de kwaliteit van het onderzoek of het denkwerk, maar ook van de kwaliteit van het schrijfwerk. Je kunt dus maar beter schrijfvaardig zijn. Dit boek helpt je schrijfvaardiger te worden. 1.2 Wat maakt wetenschappelijk schrijven anders? Schrijven voor de wetenschap wijkt enigszins af van het ‘normale’ schrijven. Dat ver schil zit niet per se in de schrijfstijl. Toegegeven, wetenschappelijke artikelen zijn niet altijd even gemakkelijk te lezen. Lange zinnen, ingewikkelde constructies, moeilijke woorden, vaagheid; je komt het allemaal tegen. Maar dat wil niet zeggen dat dit ook nastrevenswaardige tekstkenmerken zijn. Wetenschappelijke teksten hoeven niet ingewikkeld en ondoorgrondelijk te zijn. Wetenschap is er om de wereld inzichtelijker, begrijpelijker en beter beheersbaar te maken. En dat gaat vaak het best via inzichtelijke en begrijpelijke teksten. Of zoals Einstein – toch niet de eerste de beste – ooit zei: ‘If you can’t explain it simply, you don’t understand it well enough.’

15