In verbinding - De Vries, Gilzing (red.)

1 | Bij welke vraagstukken is samenwerking relevant?

te kunnen sparren. Uit gesprekjes met Joshua in de klas en uit zijn lichaamstaal blijkt dat hij meer duidelijkheid, overzicht en daardoor rust ervaart. Daardoor zit hij lekkerder in zijn vel dan een aantal maanden geleden. Met de ouders van Joshua is afgesproken dat iedereen elkaar op de hoogte houdt: van belangrijke dingen, maar ook van de dagelijkse gang van zaken. Dit gebeurt met de com municatieapp van de school. Niet alleen de dingen die minder goed verlopen worden met elkaar gedeeld. Er is in de communicatie juist ook aandacht voor wat er goed gaat, zodat successen gevierd kunnen worden. Er is ook afgespro ken om elkaar vier keer per jaar persoonlijk te ontmoeten voor overleg. Ook Joshua wordt daarbij betrokken: hij mag (een deel van) het overleg bijwonen of anders vooraf met een volwassene bespreken wat voor hem belangrijk is om te delen. Bij de eerste afspraak is een ‘levenslijn’ ingevuld door alle betrokkenen. Deze levenslijn is een schematisch overzicht van gebeurtenissen in het leven van Joshua die geplaatst zijn op een tijdlijn. Hierop is in één oogopslag zichtbaar wanneer welke interventies hebben plaatsgevonden, zowel in de school- als in de thuissituatie. Met behulp van dit document wordt ook bij elke bijeenkomst de samenwerking geëvalueerd: Hebben we nog dezelfde doelen voor ogen? Wie doet wat? Hoe stemmen we dat af? Wat leveren de interventies op? Hoe gaan we verder? Enzovoort. Op deze manier blijft de ondersteuning van Joshua inzichtelijk voor alle betrokkenen en trekt men zo veel mogelijk gezamenlijk op – waarbij Joshua ook een actieve rol heeft in het meedenken over zijn eigen ontwikkeling. Lef, durf, geduld en vertrouwen Door samen sterker te worden, kunnen we de jeugdige en de omgeving waarbin nen deze opgroeit beter bedienen. Wanneer het kind of de jongere zelf betrok ken is bij de samenwerking, ontstaat natuurlijk een nog sterker verbond. Kort om, werken aan samenwerking begint met lef: het lef om eerlijk naar de huidige samenwerking te kijken, het lef om samenwerking als zodanig centraal te stellen en – niet in de laatste plaats – het lef om echt samen te leren. ‘Each one must question what he or she knows and realize that through dialogue existing thoughts will change and new knowledge will be created.’ Paulo Freire (1972) Samenwerken en samen leren begint met het bewustzijn dat het belangrijk is om te investeren in de samenwerking. Die is namelijk niet automatisch aanwezig en is geen vanzelfsprekendheid. Het begint met het elkaar leren kennen, met oprecht

1.6

28