John Bassant en Marianne Bassant-Hensen (red.) - Mensenwerk

Uit het dagboek van Bente (25), zorgconsulent Morgen heb ik een gesprek met Kim en Youri. Ik zie er best tegen op. Gelukkig heb ik met hen allebei een goede band opgebouwd, maar het blijft lastig. Hoe bedenken ze het: willen ze een kind! Ik snap het wel: een halfjaar geleden zijn ze allebei ontslagen omdat de bouwmarkt waar ze werkten failliet ging. Nu zitten ze thuis en ze vervelen zich stierlijk! Ze hebben geen zinnige dagbesteding en hangen rond in huis, kijken tv, chatten en doen spelletjes op de computer. Ze kennen weinig mensen in de buurt waar ze wonen en familie en vrien- den komen zelden over de vloer. Alleen de moeder van Kim komt op bezoek en bemoeit zich actief met hen. Die maakt zich zorgen, maar heeft weinig invloed op haar dochter. Tja, Kim is 24 jaar dus die bepaalt zelf wel hoe ze haar leven inricht, zegt ze. Probleem is alleen dat dat niet altijd even goed lukt met een IQ van 55 en een zeer beperkt sociaal vangnet. En Youri is nou ook niet bepaald helpend. Hij is zwakbegaafd, maar heeft veel bijkomende problemen. Wat wil je ook: vanaf zijn negende heeft hij in verschillende jeugdinternaten gewoond. Hij is een aantal keer overgeplaatst omdat hij niet te handhaven was, en op zijn zestiende ging hij op straat leven. Op zijn zeventiende werd hij in psychotische toestand opgenomen in een psychiatrische instelling. Na opna- me ging hij zelfstandig wonen en twee jaar geleden is hij gaan samenwonen met Kim. Dat ging tot een halfjaar geleden redelijk: het huis was schoon, ze aten best gezond en ze werkten allebei fulltime. Sinds een halfjaar komt er minder geld binnen, maar geven ze meer uit dan de be- doeling is: ‘We gaan nu niet meer naar het werk en hebben tijd over, dus hebben we een Playstation en een nieuwe tv gekocht. Kunnen we lekker gamen en films kijken!’ zegt Kim. Dat vind ik niet verstandig. Ook zie ik hun eetpatroon veranderen: meer patat, minder gezond eten. ‘Lekker goedkoop’, zegt Youri, maar ik zie ze dikker worden. En nu hebben ze dus aangegeven dat ze graag een kind willen. ‘Dan hebben we wat te doen. Gezellig, een kindje erbij!’ Zij zien het allebei wel zitten! De moeder van Kim heeft er uiteindelijk bij Kim op aangedrongen om met mij te gaan praten. ‘Bente is een professional en die heeft er verstand van. Zij kan jullie vast verder helpen.’ Haar moeder hoopt dat ik het Kim en Youri uit het hoofd praat! Dat zou ik wel wil- len, maar dat vind ík moeilijk. Ik ga eerst maar eens met ze praten, maar vooral: luisteren! 9.1 Inleiding Waar een aantal decennia geleden mensen met een verstandelijke beperking nog in gro- te zorginstellingen woonden, werkten en hun vrije tijd besteedden, wonen nu veel van hen in de ‘gewone’ wijk, volgen zij onderwijs binnen het reguliere onderwijssysteem en werken zij op de reguliere arbeidsmarkt. Een groot deel van hen wordt hierbij begeleid door sociaal werkers die op verschillende levensgebieden een grote verscheidenheid aan functies bekleden.

189