Interprofessioneel samenwerken in zorg, welzijn en onderwijs - Yvonne van Zaalen, Stijn Deckers, Hans Schuman

1.2 • Waarom interprofessioneel samenwerken?

Casus: Samenwerken De raad van bestuur van een klein ziekenhuis in het oosten van Nederland heeft een vraag gekregen van de longafdeling. De longartsen willen de samenwerking in de behandeling van patiënten met een vermoeden van slaapapneu anders organiseren. Op dit moment zijn er longartsen, cardiolo gen en verpleegkundig specialisten betrokken. De patiënt bezoekt de spreek uren van de verschillende specialisten op doorverwijzing van de andere spe cialist. Al bekende onderzoeksdata worden beknopt uitgewisseld tussen de specialisten. Het proces duurt gemiddeld enkele weken tot maanden. De ver antwoordelijke specialist is degene bij wie de patiënt zich na verwijzing van bijvoorbeeld de huisarts als eerste heeft gemeld. Het plan is om de patiënt binnen een interprofessioneel samenwerkingsver band gezamenlijk te onderzoeken en te bespreken. De longartsen stellen voor leiding te geven aan dit overleg. De cardiologen zijn het er niet mee eens. De verpleegkundig specialisten zien vanuit hun opleiding en betrokken heid de rol van casemanager voor hen weggelegd. De samenwerking heeft naast ethische en juridische aspecten ook financiële gevolgen. Voordat deze stap genomen wordt, hebben de professionals behoefte aan advies. Dat vragen de betrokkenen aan de raad van bestuur van het zieken huis. De raad van bestuur besluit op basis van de ontwikkelingen in de zorg een bijeenkomst met alle afdelingshoofden te organiseren waarin het belang, de voorwaarden en de voordelen van interprofessioneel samenwerken wor den toegelicht. De complexiteit van de huidige zorg- en ondersteuningsvragen zijn niet de enige reden waarom interprofessioneel samenwerken noodzakelijk is geworden. Ook de huidige focus op participatie en een inclusieve samenleving speelt een rol. Hierdoor krijgen zorg- en welzijnswerkers en onderwijsprofessionals met andere ondersteuningsvragen te maken en komen ze in aanraking met meer verschillen de mensen die bij de cliënt betrokken zijn. ‘Het is onmiskenbaar dat mensen in onze huidige netwerk- en informatiesa menleving mondiger en zelfstandiger zijn dan vroeger. Gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen, leidt dit ertoe dat de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatie samenleving. Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving.’ (Koning Willem-Alexander, troonrede 2013)

23