Suzan Lutke - Als de muziek er al is

als de muziek er al is

Mijn opa speelde sax. Bij fanfare DES uit Emmercompascuum. Hij leerde zijn zoons blazen, zoals mijn oma haar dochter leerde zingen in het koor Ont waakt. Toen hij overleed, kreeg ik zijn sax. Aan de lage C-klep had hij een stuk je metaal gesoldeerd, omdat hij door zijn reuma niet meer bij de klep kon. Ik ging natuurlijk ook saxofoon spelen. Bij de fanfare in Eerbeek. Ik kreeg les van mijn vader; ik herinner me niets van lessen, en vaag de groen-witte voorkant van A tune a day . Ik herinner me wel het jeugdorkest. We speelden ‘Music’ van John Miles.

De prepuber in mij was verkocht. Ik zat vooraan in het orkest. De baton van de dirigent was een breinaald in een kurk gedrukt. We speelden in ‘zaal Nijk’ in Eerbeek op het winterconcert. En mijn wereld veranderende voorgoed. Zelfs nu ik dit opschrijf, voel ik weer die diepe emotie, dat kippenvel langs mijn rug. Terwijl mijn hoofd me vertelt dat dat toch wel ultieme kitsch is, dat muziek stuk van John Miles.

Ik was tien jaar. En wist dat dit in mij zat. Dat er iets was aangeraakt wat altijd tot mijn beschikking zou zijn. Muziek.

10

Na een pubertijd vol met jazzmuziek (van het oude soort) belandde ik uitein delijk op het conservatorium. Mijn broer was me voorgegaan en studeerde al klassiek trompet. Hem boven op zolder te horen studeren had me genezen van het idee dat ik saxofonist wilde worden en dus deed ik toelating voor school muziek. Ik wilde muziekdocent worden. Mijn broer was teleurgesteld, want dat was vooral een studie voor musici die niet goed genoeg waren. Het was